Doordat de situatie hier volledig uit de hand liep, heb ik het er maar op gewaagd. Oudste dekt al weken de tafel niet meer, jongste verminkt elke week mijn Voetbal International door de poster eruit te peuteren en mijn vriendin weigert hardnekkig te koken. "Doe het lekker zelf!" antwoordt ze als ik op het kookboek wijs, Eenpansgerechten in een wip. Toen ik 's nachts wakker werd van de geeuwhonger wist ik genoeg: dit kon zo niet langer.
Vorige week heb ik hem gebeld, Guus Hiddink.
Sindsdien komt ie regelmatig langs, gaan we koffiedrinken. Ik kan dat iedereen aanraden, koffie drinken met Guus. De eerste keer was groots. Twee straten verderop hoorden we hem aankomen, met zijn ronkende knalpot. Een paar tellen later parkeerde Guus zijn motor op de inrit, zette zijn wandelstok in de hoek, gooide een pak koffiekoeken ter grootte van een halve stoeptegel op de keukentafel en kwam meteen ter zake.
"Vertel op, waar wringt de schoen?"
Na mijn klaagzang krabde Guus over zijn buik en staarde uit het raam naar een scholekster, waarbij ie iets in het Achterhoeks mompelde. Iets met potjes en dekseltjes. Hij duwde vervolgens een kwartiertje jongste op de schommel, bakte cupcakes met veel glazuur met oudste en hield een kletspraatje over een Tefalwok met mijn vriendin. Ogenschijnlijke niemendalletjes, maar verdomd als het niet waar is: de zaken in huis veranderden meteen.
Tot gisteren.
"Ik heb een nieuw koffieadres, daar hebben ze wél espresso," meldde Guus aan de voordeur, met de pothelm nog op. Met verbazing keek ik hoe Guus daarna pruttelend de straat uitreed. Met herwonnen zelfvertrouwen duwde ik die middag jongste op de schommel en bakte de lekkerste cakejes. Hoe moeilijk kon het zijn, die aanpak van Guus?
"Jongens, tafel dekken," verordonneerde ik daarna. Maar het bleef akelig stil.
"Schat, wat eten we?" probeerde ik nog een keer. Vergeefs.
Gelukkig heeft de Albert Heijn veel diepvriesmaaltijden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten