Toen Ajax gisteren met Pec en veren de Kuip werd uitgejaagd, zat Viktor Fischer aan de Noorse kust. Niet dat hij zich van een fjord wilde storten, maar de jonge godenzoon heeft wat tijd nodig voor zichzelf.
Diep in de tweede helft, murw gebeukt na verwoestende aanvalsgolven door Zwolsche dadendrang, had ik er genoeg van. "Ajax mist Fischer," stamelde ik. Een vertwijfelde poging invloed uit te oefenen op de geschiedenis die al lang geschreven leek. De reactie van mijn medekijkers was veelzeggend: "Wie?"
Roem blijkt vergankelijk.
Vorig seizoen denderde hij op de linkerflank onze huiskamer binnen. Brutale dribbels. Daarna verscheen hij in menig stadiontunnel met een omgekeerde snelkookpan of een kortgetrimd bonsaiboompje op zijn schedel. Nieuwe hoofdstukken in het boek Modern haar. Op stoelen in dameskapsalons werd volop gesopt bij de gedachte aan de Deense Ajacied.
Nu een onwillige bilspier Fischer heeft geveld, moet Ajax het met andere vleugelflitsers doen. Maar een robuuste IJslander met een naam die doet denken aan glinsterend vulkaangesteente en De Sa, die meer lijkt te verlangen naar een Surinaams broodje kip dan een geslaagde voorzet, zetten de Arena nog niet in vuur en vlam.
Gisteren, bij de stand 5-1, kwam mijn vriendin de huiskamer binnen. Geschrokken overzag ze de ravage. Twee minuten keek ze mee, het was genoeg.
"Doet dat lekker ding niet mee, die blonde uit Denemarken?" vroeg ze verbaasd. Fischer mag opgelucht werken aan zijn revalidatie. Hij is nog niet vergeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten