Kinderspel

Bij de bakker stond hij opnieuw naast me, Zlatan. Sneakers, spijkerbroek, de lange manen die vanonder een wollen muts loom op zijn schouders rustten. Het meisje achter de balie had geen idee wie ze in de winkel had. Zuchtend checkte ze de lak op haar nagels, terwijl mijn tijgerbrood door de snijmachine gleed.
Stiekem loerde ik vanuit mijn ooghoek naar de sterspeler van Paris St. Germain. Op de muts waren de zes ringen van de Olympische Spelen ingeweven. "Leuk hè, die snowboarders in Sotsji?" zei ik, vooral om de stilte te breken. Zojuist had ik atleten uit de hele wereld op een springschans dubbele salto's met hele schroef zien maken. En onderweg maakten ze een selfie die nog voor de landing de wereld in werd geslingerd.  
"Och, kinderspel," geeuwde Ibra, "deden wij vroeger in Ostvindstunden in de middagpauze." Twee dagen terug zag ik een filmpje met een doelpunt van Ibrahimovic. Hij onderschepte een hard geschoten bal van de keeper van Bordeaux en promoveerde het met een sierlijk boogje tot een doelpunt. Verbluffend. Natuurlijk, voor een beetje luchtacrobatiek op een sneeuwbord draait de Zweed zijn hand niet om.
"Wat denk je van Sven?" vroeg ik, de glans van het goud gloeide al vooruit in mijn aderen. Zlatan draaide nu zijn haakneus in mijn richting.
"Die 5 kilometer? Die schaats ik in vijf minuten. Op één been."
Met licht gefronste wenkbrauwen pakte ik mijn brood van de balie. In vijf minuten? Het kwartje viel in mijn hoofd. Ik had hem door, die gekke Zlatan. Hij verzint gewoon de helft.