Gewogen

Jongste speelt met enkele kinderen een fanatiek partijtje op het veldje. Ineens legt een jongen met een Liverpool-pet het spel stil.
"Mijn vader heeft een nieuwe baan," zegt ie, "hij is nu kriejeetif daairekter."
Een jochie met een trainingsjack van Italië gaat eroverheen: "Mijn vader heeft een BMW 7xs Highlander Hybrid. Een rode." Nu kijken ze naar jongste, de pet en de trainingsjas. Ik zie hem twijfelen. Er is niet zo veel waarin zijn vader uitblinkt. Vanmorgen was jongste trots toen ik op de weegschaal stond. Vond ie een mooi getal, honderd. Maar hij gooit het over een andere boeg.
"Mijn vader heeft ooit tegen PSV gevoetbald."
Die zag ik niet aankomen. Alle partijen kijken me vol bewondering aan. Jongste geniet van zijn voltreffer, hij durft nog een stap te zetten.
"Ja, en Romario deed ook mee." 
De trainingsjas komt naast me staan. "Wow, PSV! Hadden jullie gewonnen?" slist hij. Zijn bovenrij mist drie tanden.
"Nee, PSV won met 10-0," vertel ik naar waarheid.
Mispeer.
De gezichten van de trainingsjas en de pet veranderen in drie duizendsten van bewondering naar hoon. "10-0? Zaterdag wonnen wij ook met 10-0. Ze konden er niets van," zegt de pet. Hij gooit de bal weer omhoog, het potje wordt hervat. Twee seconden overweeg ik een tegenargument. Iets over manmoedig standhouden of over het doelpunt dat we bijna maakten, maar het is al te laat.  Tien-nul, ik ben het lachertje van de middag.
Was ie toch maar over die honderd kilo begonnen.