In het kleedlokaal stonden alle leden van ons zaalvoetbalteam poedelnaakt na te druppelen van de douche. Toch waren alle ogen gericht op Roy, de koning van ons tikkie-takkie-spel. Niet doordat hij vanwege een blessure geen aandeel had in de 7-3 overwinning en als enige sharp dressed in de ruimte stond. Nee, onze aandacht zoog naar het zwarte stokje dat tussen zijn duim en wijsvinger balanceerde en nu tussen zijn lippen werd gebracht. Roy inhaleerde diep, waardoor het einde van het zwarte stokje roodbrandend oplichtte. Twee seconden later lekte uit mond, neus en oor sigarettenrook dat mysterieus om zijn streng gecoiffeerde hoofd cirkelde. Ademloos, als schoolkinderen die stiekem toekijken hoe hun meester in het verwarmingshok met één hand de bh van de juf van groep vier opent, bekeken we het tafereel. Doorgaans riep Roy in de regionale sportzalen onze verwondering op met de meest waanzinnige passeerbewegingen, dit schouwspel was van een geheel andere orde. Daar stond ie in een hoekje van de kleedruimte; onze getructe spelverdeler als een maffiabaas in een slechte B-film. Het was mijn vraag die de ijzige stilte doorbrak:
"Roy, in hemelsnaam, wat is dit?"
Nogmaals ging het toverstafje naar zijn mond. Nieuwe rook dreef als een dreigende donderwolk onze kant op. Toen pas gaf Don Corleone antwoord:
"Ik heb mijn leven veranderd. Ik kook, rijd en rook tegenwoordig elektrisch."
Licht ontheemd droogden we onze lichamen. Enigszins verward kleedden we ons aan. Het was V., een dienende kracht met een zwak linkerbeen, die het team weer bij zijn positieven bracht. Met vragende blik richtte hij zich op onze Godfather, die in een hoekje onveranderd stond te stomen als een rammelende fabrieksmachine:
"Neuk je dan nu ook elektrisch?"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten