Gnoe

De meest opmerkelijke plek in het dierenrijk is die van de gnoe. De gnoe tuurt met droeve ogen over de steppe en denkt dan te weten hoe de natuur in elkaar zit. Met water halen en het jagen op prooien en zo. De gnoe vindt zichzelf de koning van de dieren. De giraf, de panter, het stokstaartje; ze horen het besmuikt aan. Ze laten de gnoe voluit oreren, maar achter zijn rug lachen ze hem uit.
De wedstrijd in de Kuip vrijdag, achter het doel, moest ik er ineens weer aan denken. De gelijkenis was bijna beangstigend. Die hangende schouders, het met tegenzin voortbewegen, die droeve ogen, die lome blik waarmee de Vitesse-keeper over zijn strafschopgebied tuurde: Piet Velthuizen is een gnoe.
De boodschap van Piet Velthuizen vrijdagavond hing bijna als een spandoek boven het speelveld: Hallo, zien jullie me nog? Ziet iedereen hoe ik de rust bewaar met de bal aan de voet? Hebben jullie gezien hoe ik dat schot van Clasie pakte? Velthuizen staat letterlijk te springen om weer aan te sluiten bij Oranje. Dolgraag wil hij daar vertellen hoe je dat aanpakt met prooien en zo, en dat hij nu meer verdient dan vier ton. Ook na de wedstrijd, voor de camera van Fox, was Velthuizen op een missie.
"Haakt Vitesse af voor de titelstrijd, Piet?"
"Absoluut niet! Let maar op ons. En op mij."
"Wat bedoel je?"
"Ik ga mee naar het WK deze zomer in Brazilië."
De interviewer, de cameraman, de man van het geluid, ze knikten allen instemmend, gaven Piet een high five en wensten hem succes. Maar ze dachten allemaal hetzelfde. 
Gnoe.