Roze

Het roer moest om. Tweeëntwintig jaar met een Andries Knevel-hoofd door het leven struinen; ik geef het je te doen. Het begon, ergens in de zomervakantie, met haargroei op mijn wangen. Diep in de binnenlanden van Frankrijk besloot ik, in navolging van Ruud Gullit en de gebroeders De Boer, een baardje te laten staan. Lekker, zo'n vogelnestje op de kin. Het genot van laat-maar-gaan.
Het werd gevolgd door meer haar op mijn kruin. Ik liet het, net als Viktor Fischer, in een grote lok groeien. Een grote bos wuivend riet dat eigenwijs naar de Vinkeveense plassen wees. Ik geef toe, het was even wennen. Maar snel nam ik de proef op de som. Met mijn nieuwe look ging ik naar de winkelstraat. Dat is niet iedereen gegeven, als Justin Timberlake een slagerij binnenstappen en met een dode cavia op de kaken een paar slavinken bestellen. "Ook een pond gehakt, graag," zei ik er overmoedig bij. De slager gaf geen krimp. Hij stopte stoïcijns een gratis bakje zult in mijn tas.
Gisteren, vroeg in de morgen, vond ik het tijd voor een nieuwe stap. Aangemoedigd door de sokken van Ajax trok ik een oude broek uit de kast. De broek die ik droeg toen in de buurt een feest werd georganiseerd, met als thema 'Pink is flink'. Wat goed is voor de kampioen van Nederland, is goed voor mij. Het stond me goed, die roze broek. Terwijl de rest boven sliep, huppelde ik als een bonte kievit door het huis. Ik bakte broodjes in de oven en danste vrolijk op een liedje van Nick en Simon. Ik had een topochtend.
Pas na een uur werd de rest wakker. Ineens stond mijn vriendin op de trap, in haar nachtgewaad. Met grote ogen keek ze de kleurenpracht aan. "Wat zie jij eruit! Is jouw  midlifecrisis begonnen, of zo?" Het was meteen gedaan met de pret.
Mijn besluit was snel gemaakt. Morgen neem ik een nieuwe vriendin.