Sjaak Swart was ooit een marmotje. Zo'n pluizig zwart bolletje wol met tandjes. Aan het einde van de Wiekentkwis op tv moest Sjaak aan de slag. Dan kwam een man in een stofjas de studio binnenlopen met een doos. In die doos zat Sjaak, naast Mieke Telkamp, Rita Corita, Simon Tahamata, Jos Brink en André van Duin. Onder een vrolijk muziekje werden ze in een getimmerd doolhof gezet. De mensen in het publiek klapten mee. Trillend van angst zocht Sjaak dan de uitgang.
Tegenwoordig is Sjaak Swart een gepensioneerde Ajacied. Tijdens de wedstrijd van Ajax tegen Roda zat hij schuin voor me, aan de andere kant van het gangpad. Hij zat naast Dino, van Dino's dartborden, ook voor bingoavonden en buurtbbq's. Hij was niet zo tevreden, Sjaak. Dat begon al tijdens de warming-up. "Blind moet naar de kapper." Sjaak stootte Dino aan en wees naar het veld. Ook tijdens de wedstrijd stootte hij Dino vaak aan.
"Die Makkelie is te dik."
"Sigthorrson is te traag."
"Het dak moet verder open."
"Fischer draagt verkeerde schoenen."
Steeds wees Sjaak dan naar het veld. Toen het bord de lucht in ging voor de wissel van Krkic, stond Sjaak op. Hij wilde een broodje bal, maar rekende niet op de maat 46 van Dino. Sjaak struikelde en viel op het middenpad, met het gezicht op mijn slippers. Op mijn voet lag een hulpeloos hoopje zwartgrijs dons. Ik zag het meteen. Na alle tirades toonde Sjaak zijn ware aard. Er is niets veranderd: Sjaak Swart is een lief klein marmotje, verstrikt in zijn eigen doolhof.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten