Stefan de Vrij moet meedogenlozer worden. Een vent, een beest, een Laseroms. Op televisie reageerde de centrale verdediger op de kritiek van Ronald Koeman. De blik in zijn ogen zei genoeg: de golden retriever van mijn tante Bertha.
De verdediger van Feyenoord is een aardige jongen. Vroeger nam hij een appel mee naar school voor de juf, elke zaterdag doet ie boodschappen voor zijn bejaarde buurvrouw en hij stopt stiekem zelfgeschreven gedichten onder het kussen van zijn vriendin. Stefan de Vrij die in de eerste minuut van de wedstrijd een vliegende tackle eruit gooit, is hetzelfde als Albert Verlinde die na het bericht over de liefdesbaby van Rafaël van der Vaart en Sabya een keiharde boer laat. "Zwaar spul, die sushi!"
Ronald Koeman, ooit een talentvolle verdediger die volgens kenners te traag was voor de top, zou beter moeten weten. Koeman concentreerde zich op zijn sterke punten, een goed positiespel en traptechniek. Barcelona won er de eerste Champions League mee.
Verdedigen als Theo Laseroms en Israel. Tja. Dat is slopen als natuur. Op een bulldozer een vinexwijk inrijden en grijnzend de zaak platwalsen. In de disco acht bier bestellen en een leuk meisje op de rug slaan: "Hé! Zal ik mijn tonglap eens in je bek proppen?" Zulke types zijn uitgestorven in de Eredivisie. Tommie Beugelsdijk is misschien de laatste.
Stefan de Vrij is de volgende voetballer in het rijtje Aad Mansveld, Ruud Krol, Ronald Koeman, Frank de Boer. Verdedigen met grandeur. Imponeren door je overzicht en een verre splijtende bal. Als vanmiddag in de Kuip ineens Luc Castaignos doormidden wordt geschopt omdat Koeman het wil, weten we genoeg: Stefan de Vrij heeft zichzelf verloren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten