Winnende goal

In het potje twee tegen één kantelt jongste na een mooie goal zijn hand naast zijn oor heen en weer.
"Wat doe je nu?" vraag ik.
"Dat doet Pellè ook als hij scoort," antwoordt jongste.
Thuis kijken we vaker Studio Sport dan Spongebob.
De strijd verhardt. Na een fraaie schaar schiet oudste de bal vol op mijn kin. De bril vliegt als een matchboxautootje door de lucht. Na een gloedvolle strijd klinken bij de stand 9-9 de woorden voor een grande finale: "winnende goal."
Vele schermutselingen later, vlijmscherpe tackles en onrechtmatig door mij afgekeurde doelpunten, weet ik uiteindelijk de tiende goal binnen te frommelen.
Ik ervaar een nieuwe sensatie, euforie maakt zich van mij meester. Alles, alles komt eruit. De werkweek, de aangebakken aardappelen, de zaterdagkrant die nat bezorgd werd, al het ongenoegen vindt zijn uitweg na het doelpunt in de laatste minuut.
Ik laat het lopen.
Met een verre aanloop glijd ik met gebalde vuisten op mijn knieën terug naar mijn eigen goal. Door de vele buien eindig ik pas in de rododendron. Als ik de twijgjes uit mijn mond pluk en de groene vlekken van mijn broek veeg, meldt mijn vriendin zich aan de zijlijn.
"Wat doe jij nou?" vraagt ze geïrriteerd. Ze weet dat grasvlekken er moeilijk uit gaan.
"Eh, ik voelde me even Robben." Ik probeer de zaak te redden, maar ze is vernietigend in haar oordeel:
"Aansteller."