Wachten

Met mijn zus en twee nichtjes wachtte ik op een muurtje voor Nou Camp. Het duurde nog tien minuten voordat de stadionpoorten geopend werden. Drie meter naast ons stond een dikke Spanjaard zijn stalletje met vlaggen, vaantjes en voetbalshirts te schikken.
Een vrouw met Nick en Simon op haar shirt stopte met haar zoon voor het kraampje. Haar man keek op de tweede rang toe. Zijn onderbroek was zichtbaar boven zijn spijkerbroek. 'Björn Borg' stond erop.
Nu kwam het erop aan. Het wekenlange zeuren om een voetbalshirt ging hier zijn voltooiing krijgen. Er hing een prachtig retroshirt tussen en een klassieke 'blaugrana' met gele bies, maar zijn vinger strekte zich uit naar het shirt waarin Barcelona dit seizoen de uitwedstrijden speelde. Het truitje dat van boven oranje begint en van onder geel eindigt.
De vrouw deed het woord. Terwijl ze steeds met de ogen knipperde, maakte ze in gebrekkig Engels duidelijk dat er nog een naam op de rug moest. Haar man hield zijn handen in de zakken. Het was zo'n vader die alles betaalde en hoopte dat ie er dan vanaf was. De Spanjaard vond het prima. In alle rust perste hij de letters M-A-X op de achterkant.
Even later opende Nou Camp haar deuren voor de wedstrijd tegen Real Valladolid. Als een zuurstok voegde Max zich in de stroom Catalanen, in de rug gedekt door Björn Borg en Nick en Simon. Ik keek naarstig om me heen. Was dit toegestaan? Greep hier niemand in? Voetje voor voetje schoof folklore uit de polder op naar één van de mooiste stadions van Europa. Overweldigend mooi en aartslelijk in één beeld gevangen. Het bood zich op een dienblaadje aan: World Press Photo 2013. Maar nog voordat ik de camera uit mijn zak had gegrist, was het Hollands gezinnetje al uit beeld verdwenen. Meedogenloos verzwolgen door de massa.