Arjen doet het zelf

Duitsland is in. Verjaardagsfeesten worden gevierd met Sachertorte en moezelwijn en in de supermarkt is de Schwarzwalder Schinken al weken in de aanbieding. Mijn bakker op de hoek, doorgaans de nuchterheid zelve, bakt dagelijks honderden Berliner bollen. Ineens zijn we allemaal ein Berliner. 
Het komt allemaal door de finale van vanavond. Niet Real of Barcelona, geen Manchester of Milan, maar twee Duitse ploegen spelen om de hoogste Europese eer en Robben staat op rechts.
Arjen Robben in een Champions League-finale, daar mag ik graag naar kijken. Als de bal aan de voet komt, trekt hij het apothekershoofd tussen de schouders en gaat rennen. Binnendoor, altijd binnendoor.
Dat zit zo.
Robben woont in Bad Schlisselheim, een gehucht onder de rook van München. Een kerkje, zeven huizen en Friseursalon Ullrich Hühnenstreich, nur für Männer. Robben woont naast het kappertje. Hij lag meteen bij Ullrich in de stoel. Een beetje klagen over schwalbes. Het scoren ging ook nog moeilijk, die tijd.
"Ik zou binnendoor gaan voor de verre hoek,"  zei Ulli, terwijl hij met de Braun op twee over de schedel ging.
Vanavond loopt Bad Schlisselheim uit voor de wedstrijd. Horst Knupf, Bastian Erderweisz, Holger Sammergeil, Ludwig Brüdermensch en Didi Karmenov, zoon van een Armeense immigrant; trots zullen zij allen de finale aanschouwen in de huiskamer van Ulli. Met het bovenste knoopje van de lederhose los, een goed gebruik in Beieren.
Dan, na de wedstrijd. Met overslaande stem informeert een ARD-reporter naar het winnende doelpunt: "Hoe komt dat toch, Arjen, dat binnendoor gaan en scoren in de verre hoek?" 
Ulli houdt zijn adem in.
"Ach, das geht vanselbst," Arjen haalt de schouders op.
In Bad Schlisselheim kijken ze elkaar verbijsterd aan. Sammergeil slaat woest zijn bier van tafel, Knupf staat demonstratief op en verlaat de kamer. Ook daar wordt de conclusie getrokken.
Arjen Robben? Egoïst.