De vlo

Door het opruimen van de garage van mijn ouders dacht ik weer aan Jesper Olsen. Hoe hij in het najaar van '82 in de Kuip door de complete verdediging van Feyenoord slalomde. Enkele dagen voordat de kleine vleugelspits de schelmenstreek volbracht, mocht ik van mijn moeder een bal kopen. Tenminste, als ik mijn verjaardagsgeld bijlegde en twee maanden de vaat zou doen. Afwasmachines bestonden nog niet.
Wekenlang bootste ik in de achtertuin de solo van Olsen na. Mijn vaders fiets was Stafleu, de regenton Ivan Nielsen en de vuilnisbak Bennie Wijnstekers. Nadat ik denkbeeldig ook Hiele passeerde, verdween mijn nieuwe Tango tussen de palen van de pergola.
Ruim dertig jaar later vind ik de bal terug, onder een deken in een donkere hoek van de garage. Alsof ik een oude vriend in mijn armen sluit. Van de stoere zwartwitte tornado die mijn moeders rozen verminkte is weinig over. Een stuk gedeukt leer in vaalgrijze vlakken, waarvan de letters 'tango' ternauwernood nog te lezen zijn.
Het weerhield jongste niet de bal met open armen te ontvangen. Met een stift schreef hij zijn naam erop. Mooie zwierige letters op een bejaarde bal. Ook voor Jesper Olsen stond de tijd niet stil. Net als Rob de Wit werd hij getroffen door een hersenbloeding. Gelukkig is hij er nog.
Deze weken zie ik jongste regelmatig met de bal onder zijn arm naar het veldje sprinten. Hij is fan van Fischer. Tango's tweede jeugd schenkt vreugde. Jongste dartelt in gedachten vrolijk voorbij Martins Indi en De Vrij, voor mij blijft de herinnering aan Jesper Olsen in leven.