Ruud Gullit die mij als tv-kijker rondleidt door de gangen van het Rijksmuseum, ik heb het filmpje vaak bekeken. Ooit denderde hij met wild wuivende rasta's over de flanken van San Siro, maar nu staat hij met zijn neus op schilderijen van Steen en Frans Hals; dat is wennen.
Het was zijn moeder die hem aan de kunsten liet snuffelen, ze boende de vloeren in het museum. Mooi beeld, de kleine Ruud die zich bij het vallen van de avond met bal onder de arm bij het werk van zijn moeder meldt. Ze is nog niet klaar. Op een suppoostkrukje draait Ruud verveeld door zijn reggaekrulletjes.
"Ma, ik heb niets te doen."
"Niet zeuren, jongen. Ik ben zo klaar. Ga nog maar even voetballen."
Twee gangen verderop vindt haar zoon een perfecte plek om zijn traptechniek te oefenen. Ter hoogte van het Joodse bruidje legt Ruud de bal op de zestienmeterlijn, tegen een verre muur de contouren van het doel. De wreeftrap eindigt in de bovenhoek van de Nachtwacht.
Even later, het trainen van voorzetten. Ruud kaatst de bal via het melkmeisje hoog voor de pot. Met ferme hoofdknikken mikt hij op het doel. De gehele compagnie van luitenant Banning Cocq wordt geraakt. Tussen Rembrandt en Vermeer werkt Gullit aan zijn eigen meesterwerk.
Zestien jaar later, in juni '88, kopt hij op dezelfde wijze zo'n voorzet achter Dassaev. De EK-finale kleurt oranje. Na de wedstrijd het praatje met de NOS.
"Het eerste doelpunt? Ik leerde koppen in het Rijksmuseum," verklaart Gullit.
Theo Reitsma fronst zijn wenkbrauwen.
"Ja, met dank aan het melkmeisje."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten