Vanwege een blessure betrad Messi pas na afloop van de wedstrijd het veld. Op zijn arm droeg hij zijn zoontje. Ook dat deed hij achteloos.
Om de supervoetballer heen was het een drukte van belang. Allerlei mannetjes brachten reclameborden en confettikanonnen in stelling om het behaalde kampioenschap in de Primera Division te vieren.
Twintig meter achter me, op de eerste ring van Nou Camp, zat mijn nichtje. In een invalidenvakje zat ze in haar rolstoel naast een oudere mevrouw uit de Randstad. Het omaatje bleek een vurige fan van Feyenoord. Dat leverde tijdens de wedstrijd met mijn nichtje, overtuigd Ajacied, mooie gesprekken op. Na een fase van voorzichtig aftasten was het kennismakingsgesprek op sportieve wijze door de Rotterdamse beslecht.
"Nou ja, gefeliciteerd met de titel in Amsterdam dan maar."
Terwijl de spelers van Barcelona met de kinderen aan de hand aan een ereronde begonnen, barstte boven het stadion een groot vuurwerk los.
Ik keek nog eens achterom.
Mijn nichtje en haar buurvrouw, met een grote glimlach bekeken ze samen naar het spektakel. Geen verheven opmerkingen over godenzonen. De woorden 'joden' en 'kakkerlakken' vielen niet. Schouder aan schouder keken Ajax en Feyenoord toe bij de huldiging van de nieuwe Spaanse kampioen.
Om ons heen straalden alle socios van trots. In een flits, toen Messi, Xavi, Iniesta en alle andere spelers voor ons passeerden, voelde je het wezen van voetbal door de rangen golven. Voetbal is geen strijd. Het is verbroedering.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten