Lonely planet

Zou Dennis Bergkamp nog dromen? Dwalen er nog lobjes rond in zijn hoofd die kunstzinnig over de keeper vallen, schrikt hij nog op van een verfijnde pirouette? Mijmert hij op stille momenten over een ballonvaart over een noordelijke ijszee, overweegt hij een voettocht door de Himalaya, met een zakdoek om het hoofd geknoopt?
Dennis Bergkamp op de bank bij bank bij Ajax, het is van een verrukkelijke schoonheid. Eerst het hoofd van Hennie Spijkerman, als opwarmertje. Een mooie kop, rauw geboetseerd uit Zwolse klei. Ook de blik van Spijkerman is prachtig. Het zwijgend staren door dat loodzware brilmontuur naar een actie, ergens bij de middenlijn. Het verraadt vakmanschap, toewijding, maar het zou ook Alzheimer kunnen zijn. 
Daarna Frank de Boer, onrustig als een labrador  met nestdrang. Een scherpe kreet naar Van der Hoorn, een fluitje naar Schöne, overhangende wenkbrauwen naar het hele team. Met regelmaat richt De Boer zich met armgebaren tot zijn assistent:
"Snap jij dat nou, die keuzes van Poulsen?"
En dan Dennis Bergkamp. Nooit een antwoord op de vragen van de Ajax-coach. Bergkamp leunt achterover, een been opgetrokken, de handen in elkaar gevouwen over een knie. Alsof hij in een hoekje van de bieb is verzonken in een Lonely Planet. Terwijl Robert Mühren elke keer opnieuw wegdraait uit de rug van Moisander en Ruben Ligeon dolgetikt wordt door een reserve van Volendam, stelt Bergkamp zichzelf de vraag of het nou wolkjes oplevert, je adem, tijdens zo'n luchtreis boven Antartica. Dat lijkt hem mooi. 
De juiste pikhouweel voor een mooie bergtocht, een losse schroef in het gootsteenkastje, de wiskundevragen van zijn zoon; in het hoofd van Bergkamp lijkt alles voorrang te krijgen boven de gekkigheid van de Ajax-spelers op het veld.