Corveedienst

Op zondagochtend, na zeventien afleveringen van de Buurman en Buurman-dvd, vond ik het genoeg. "Kom van die bank af, jongens. Actie!"
"Potje twee-tegen-één? Op de inrit?" vroeg oudste.
Ik vond het een prima idee. Het enige tegenargument vormde hun slapende moeder; na haar nachtdienst lag ze boven op één oor. 
"Wel met gedempt volume, jongens," zei ik, toen we op de inrit tegenover elkaar stonden, "als je je moeder wakker maakt, dek je de hele week de tafel. Afruimen ook!"
Het werd een gedenkwaardig partijtje. Niet zozeer door het scoreverloop, maar na een boogballetje op de paal en mager ingrijpen van jongste in tweede instantie, tikte ik de bal op Misidjan-achtige wijze binnen. Ik reageerde als Paolo di Canio in zijn beste tijden: met gebalde vuisten gooide ik mijn knieën over de klinkers. 
Au! 
De gevolgen waren net zo desastreus als donderdag bij PSV. Terwijl ik de bloedsporen op mijn knie depte en de scheuren in mijn broek inspecteerde, verscheen mijn vriendin in T-shirt in de voordeur. Vanonder haar verwarde haren keek ze me vernietigend aan.
"Nou, bedankt. Ik ben wakker."
Een paar meter verder stonden de jongens te gniffelen.
"Dat wordt een week de tafel dekken, pap," zei oudste. 
"Ja, en afruimen," voegde jongste eraan toe.
Daar stond ik, als Jeffrey Bruma. Vernederd door een stel Bulgaren met een slecht gevoel voor humor.