In de lome avondhitte speelde ik met jongste een partijtje één-tegen-één op het sportpark. Aan de andere kant van de hoge rij coniferen kreeg oudste tennisles.
Terwijl oudste geconcentreerd aan zijn dubbelhandige backhand werkte, probeerde jongste van afstand te scoren. Zijn schot ketste af op mijn arm en viel terug voor zijn voeten. Beheerst schoof hij binnen.
"Dat was een Vermeertje," zei jongste uitdagend, voordat ie terugliep naar eigen helft. Hij kijkt graag naar Studio Sport.
De training op de tennisbaan naderde zijn einde. "Alle ballen verzamelen!" riep de tennistrainer. Voor mij het sein om het partijtje met jongste naar me toe te trekken. Bruut gooide ik mijn kont erin, haalde de bal onder mijn voetzool door, draaide weg en tikte de winnende binnen.
"Gewonnen!" schreeuwde ik schaamteloos. Het leek een beetje op Ajax dat in blessuretijd de winnende goal maakt tegen Kozakken Boys. Brutaal deed ik er de boogschutter van Van der Meyde bij. Voor jongste was het te veel. Verliezen is niet zijn sterkste punt. Uit pure frustratie rende ie naar de bal om met een ferme uithaal alsnog de gelijkmaker te scoren. Hij raakte vol de grond, jongste. Plaggen schoten pijnlijk omhoog, de bal rolde hobbelde een lullig metertje verder.
Net op dat moment kwam oudste aanlopen, met op zijn rug zijn tennistas.
"Wat doe jij?" vroeg ie aan jongste. Verkeerde timing. Ik verwachtte ontplofte woede, een tirade, Donald Duck met stoom uit zijn oren onder een praatwolkje met bommen en granaten, maar jongste loste het verrassend volwassen op. Hij koos voor humor.
"Ik deed weer een Vermeertje, zei ie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten