Wachten in Lierse

Gerrie Mühren is overleden, dat is schrikken. Aan de oud-Ajacied bewaar ik mooie herinneringen.
De eerste is een beeld in zwart-wit. Mühren controleert een lange pass van Barry Hulshoff en houdt de bal daarna vier keer hoog. Dit gebeurde tegen de kampioen van Spanje, in het hol van de leeuw, in Bernabéu. Ik was zeven jaar, zat voor de televisie en hoorde voor het eerst de woorden lef, brutaal en vernedering in één zin.
De tweede keer was Mühren te gast bij Harrie Vermeegen, ergens in de jaren tachtig. Vermeegen vroeg, op geheel eigen wijze, of hij het trucje nog een keer wilde herhalen. Ergens in Volendam wipte Mühren de bal op zijn voet. Ze liepen samen de Dijk af, daarna een winkelcentrum in, een roltrap op, bestelden in een restaurant een Tournedos met pepersaus en namen op het gemak een toetje. Al die tijd wipte de bal van zijn linker naar zijn rechter. Net voor de aftiteling van het programma vond Harrie het genoeg.
"Sjesus,... Gerrie, sowowoh... . Ha! Dat is echt lang!"
De laatste keer was kort geleden in België. Met vrienden scharrelde ik op een lome nazomermiddag rond het stadion van Lierse. We waren goed op tijd, twee uur later zou de wedstrijd beginnen. Ineens zag ik hem. Gerrie Mühren, scout van Ajax. Ontspannen leunde hij tegen een hek met een zomerjasje over zijn arm, wachtend tot het loket open ging. Van een afstandje bekeek ik hem, in stilte. Daar stond de man die met vier balberoeringen Bernabéu stil kreeg. Het werd langzaam drukker. De eerste supporters van Lierse meldden zich, maar niemand herkende hem. We wachtten samen, Gerrie en ik. We keken naar de wolken die rustig voorbij dreven.