De bal van Del Piero

De deurbel ging. Voor de deur stond jongste met vier jongens uit de buurt; twee PSV-shirts, een Messi en een azuurblauw shirt met Del Piero achterop.
"Mijn bal ligt in de boom," zei Del Piero. Hij wees naar het veldje.
"Kunt u hem eruit krijgen?" vroeg Messi.
"Ik heb gezegd dat je hoog kunt trappen, pap," voegde jongste eraan toe.
Met zijn allen liepen we naar het veldje. Onderweg gebeurde er wat met me. In de buurt sta ik bekend als de man die in de zomer het vlees op de barbecue laat verschroeien en zijn broek te hoog op zijn heupen draagt. Nu was ik De Man Die Ballen Uit Bomen Kan Knallen. Ik liep ineens anders, meer rechtop. Ik merkte het ook aan mijn zicht. Mijn blik verruimde. Mijn zelfvertrouwen krulde als een varkensstaartje.
Op het veldje, in een kring om de Amerikaanse eik, staarden alle jongens naar mij. Andere kinderen die erbij kwamen staan, werden bijgepraat door jongste: "Dat is mijn vader. Hij gaat de bal uit de boom schieten."
Ik raapte een andere bal op en tuurde omhoog. Acht meter hoger lag de bal van Del Piero, ingeklemd tussen twee takken. Moest te doen zijn, dacht ik. Met een ferme uithaal stuurde ik een scudraket omhoog. Mis. Zo ook poging twee, drie, vier en vijf. Poging zeventien raakte op een haar na doel. Na het drieënveertigste schot werd Messi opgehaald door zijn moeder. Langzaam verschrompelde mijn staartje. Na vuurpijl vijfennegentig begon het te schemeren. Toen vond Del Piero het genoeg. Hij probeerde het zelf nog eens: zijn schot was meteen raak.
Het voorval veranderde mijn status in de buurt. Ik voel de ogen in mijn rug als ik door het dorp fiets. Ik zie ze naar me wijzen, in de wachtrij bij de bakker.
"Dat is ie," fluisteren ze iets te hard.
Het is wennen. Ik ben niet meer die stoere vader van oudste en jongste. Niet langer sta ik bekend als de man die hoog kan schieten. Sinds kort ben ik in de straat Die Vent Die De Bal Niet Uit De Boom Kreeg.