Imponeergedrag

Met jongste voetbalde ik op het veldje. Ineens stond er een meisje achter het doel, een klasgenootje.
"Doe je mee? We spelen wie-scoort-is-keep," zei jongste.
Het meisje liep het veld op, ging naast jongste staan en streek een lok uit haar gezicht.
Ik zag het gebeuren.
De schouders gingen rechtop, de borst vooruit. In het lijf van jongste sloop de scherpte van een Samoerai-krijger. De bal die ik opwierp ving hij op voor de stuit, hij passeerde haar links- en rechtsom op snelheid en hakte de bal achter zijn standbeen door. Hij voetbalde hier met het mooiste meisje uit de klas, dit was zijn kans.
Jongste werd ineens een felgekleurde kwikstaart, druk met twijgjes in de weer voor een stevig nest. Een lijster die, als het wijfje kijkt, parmantig zijn keel schraapt voor een verleidelijk lied. In mijn hoofd  flitste een natuurdocumentaire van de BBC met de stem van sir David Attenborough: ".... and finally, the redbreast clears the throat and starts a lovesong, it impresses the female."
De trucendoos ging geheel open: sierlijk de bal opwippen, een strak schot tegen de staander en met gebalde vuisten juichen. Zijn kreet klonk als de lokroep van het bronstige hert over het veld.
Tien minuten later, bij de stand 7-0, speelde hij zijn laatste troefkaart: hoffelijkheid. "Hier, je mag een penalty nemen," zei hij na een licht duwtje. Hij legde de bal op vier meter van het doel en juichte met haar mee toen de bal opzichtig tussen mijn benen verdween.
"Vind je haar leuk?" vroeg ik toen we naar huis liepen.
"Och, gaat wel," zei ie flets. Hij bleef haar nazwaaien tot ze uit het zicht was.
Pas een dag later, aan tafel bij het avondeten, kwam jongste op het partijtje terug. Opmerkelijk vrolijk schepte hij de aardappelen op zijn bord.
"Ze is ook op mij," zei ie met een grijns, vetter dan de jus die hij eroverheen lepelde.