Prikkel

Wesley Sneijder die weer aansluit bij het Nederlands elftal, ik had het graag gezien. Het kleine afgetrainde lichaam dat na binnenkomst van Huis ter Duin zijn armen als een verloren zoon om de buik van perschef Jansma werpt en daarna in een fauteuil ploft, de voetjes losjes omhoog op de salontafel.
"Zo Kees, tegen wie spelen we?"
De interland tegen Estland laat zich makkelijk uittekenen. Sneijder tot op het bot getergd, is overal op het veld. Hij voorkomt Estse aanvallen, knalt van 30 meter op de lat en zet met links en rechts Van Persie voor de keeper. In de dug-out zijn de gevolgen tot in de Nederlandse huiskamers te horen: de bondscoach spint als een tevreden kater in een losbandig poezenhotel. 
Ook dinsdag leidt Sneijder met speels gemak Oranje langs Andorra. Na afloop gloeit de trots van Van Gaal: hij mag naar het WK in Brazilië. Zijn hoofd geeft meer licht dan een gemiddelde spaarlamp. Na een vraag van Kraay jr. ontploft het ego.
"Sneijder was goed, hè?"
"Wesley speelde aardig in de teamdiscipline, hij moet nog wat stappen zetten met de linksbenige sliding. Maar ik heb hem op de weg terug, ja."
Op zulke momenten verdient de bondscoach maar één reactie: Wesley, die met zijn voetbaltas over een schouder langsloopt en Van Gaal terloops twee woorden toevoegt.
"Tabee, Louis."
Sneijder, afgetraind en scherp, wandelt uit beeld. Hij laat niets meer van zich horen en verdwijnt in een dichte mist van mysterie en vage geruchten. Bij Galatasaray zijn ze ten einde raad.
In de zomer van 2014, als Van Persie in een stadion in Rio in de wedstrijd tegen Togo vergeefs wacht op een steekbal vanuit het midden, rollen de zweetdruppels van Van Gaals voorhoofd. Op een jacht in de buurt van Kreta, vanachter een klein televisietoestel, verstuurt Wesley een tekstbericht met zijn smartphone. Enkele seconden later piept de broekzak van Jansma:
"Ik denk dat Louis een prikkel nodig heeft, Kees."