Knuffelen

Deze week was ik in Rotterdam. In een zijstraat van de Coolsingel kwam ik Giovanni van Bronckhorst tegen. Bij een terrasje stond ie een beetje te pielen met een bal en een olifant. Hij was groot, de olifant.
"Gio!" riep ik. Ik mag Gio zeggen.
"Hallo," zei Van Bronckhorst.
Ik keek met verbazing naar het beest naast de Feyenoord-trainer. Hij klemde  de bal onder het grote lijf. Hij had kleine slagtanden en op de plek van zijn ogen zaten twee knopen. Van die witte, mijn vader had ze vroeger op zijn pyjama.  Giovanni las mijn gedachten.
"Dit is Ollie. Mijn knuffel van vroeger. Ooit viel ie in het water. Ik was ontroostbaar, maar vorige week stond ie ineens weer voor mijn neus! Nu zijn we onafscheidelijk." Van Bronckhorst leek erg gelukkig.
Ik vond hem maar raar, Ollie. Egoïstisch ook, nog steeds klemde hij de bal onder zijn grijze buik.
"Is dat nou niet lastig," wilde ik weten, "Koeman assisteren met zo'n olifant? In de kleedkamer en zo?"
"De oudjes keken wel even op," zei Gio, "Mathijsen en zo. Kende ie niet in Malaga. Maar de jonkies zijn dol op Ollie."
"De jonkies?" vroeg ik.
"Ja, Boëtius en Clasie. Vilhena ook. Ze zouden Ollie graag een nachtje mee naar huis nemen. Van Koeman mag het als ze twee keer scoren."
Vandaag won Feyenoord bij Willem II. Tony Vilhena scoorde twee keer. Hij ontweek zijn ploeggenoten en rende juichend naar de camera. Met zijn handen maakte hij een hartje en verzond hij een kus. Vilhena wil niet juichen met Pellè en Verhoek.
Hij wil knuffelen met Ollie.