Pavlov

De kracht van televisie is enorm. Ik zie het hier thuis gebeuren. Als in de eindeloze stroom reclame ergens het woord 'Zalando' opduikt, volgt er een gil van oudste, maakt niet uit waar ie zit: "Aaahh, schreeuw van geluk!" 
De tv is een jachtluipaard, je ziet hem niet aankomen, maar voor je het weet ben je erbij. Mij hebben ze ook bij de klauwen. Tijdens Studio Sport hoeft Grueter de bal op het middenveld maar van Elm naar Overtoom te laten gaan en er zit een stemmetje in mijn hoofd: "Den Dolder!" Bloedirritant. Als Immers in de Kuip een kans mist, hoor ik Hans Teeuwen op het podium fulmineren: "daarentégen!" En op het moment dat Janmaat opstoomt langs de zijlijn, plaats ik een vingerplant op tafel, zet mijn mond scheef en waan ik me de voorzitter van de Centrumpartij: "Landgenoten!"
Het gaat zelfs verder dan tv. Ons dagelijks leven raakt ontwricht. Bij sneeuwvlokjes in januari denk ik aan Wembley en jaagt Ronald Koeman een vrije trap achter Pagliuca. En als oudste appelmoes bij de gebakken aardappelen wil, prikt Romario meteen een vorkje mee.
Ik moet echt oppassen. Gisteren liep het helemaal uit de hand. De bel ging. Ik deed open. Er stond een koerier voor de deur. 
Toen ging het snel.
"Mijn schoenen. Dat is Zalando!" riep mijn vriendin vanaf de bovenverdieping.    
"Aaahh! Schreeuw van geluk!" gilde oudste vanaf het toilet.
"Goeiedag, zeg!" zei de koerier, aangenaam verrast door het vrolijke welkom. Onbedoeld drukte hij snoeihard op mijn Evert ten Napel-knopje. Vanuit een onbestemde diepte voel ik het opborrelen. Er was geen houden aan.
"Wat een pegel van die dekselse Mutu! Goeie genade!" Van schrik deinsde de bezorger achteruit. Snel vluchtte hij zijn busje in, de stakker.
We zijn het erover eens, de televisie blijft een maandje uit. Tijd voor rust en bezinning. De spam moet uit het hoofd. We gaan liedjes zingen bij de kachel, scrabblen en monopoly komt weer op tafel. En elke avond een puzzel. Ed de Goey zoekt de hoekstukjes.