Mensen vinden het leuk feestjes te verzieken. Met zijn knal op de kin van Sylvie gaf Rafaël van der Vaart met oudjaar het startsein. Sindsdien melden trainers zich ziek bij een zuchtje tegenwind, horen we oerwoudgeluiden in De Vliert en schieten beperkte backs in eigen doel, omdat een Aziatisch goksyndicaat dat wil.
De lijst wordt nu uitgebreid met de laserpen. Dat moet je kunnen, vanuit de tweede ring van de Arena aanleggen als een sluipschutter uit de Golfoorlog, terwijl een dikke banketbakker uit Waddinxveen in je oor zit te tetteren.
Pang!
Voor de rest van je leven heb je een verhaal voor inzakkende verjaardagsfeestjes. Voldaan hang je achterover, de kin omhoog en de duimen achter de bretels.
"Ik ben ooit nog beslissend geweest voor het Nederlands elftal."
"Heb jij gescoord voor Oranje?"
"Nou nee, meer vanaf de zijlijn."
"Heb jij het Nederlands elftal gecoacht?"
De kin zakt al wat lager. De duimen trommelen nu onrustig op tafel.
"Nee, ik zat op de tribune en raakte Balotelli, ... met mijn laserpen."
"Moest ie eraf dan?"
"Eh, nee... hij kon gewoon verder."
In de pijnlijke stilte die valt, komt het erop aan. In één beweging gooi je de kan ranja in zijn schoot en haal je de slagroomtaart door zijn gezicht. Dan een koptelefoon op zijn kanis. Iets van Rob de Nijs, volume op tien.
"Iemand nog koffie?"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten