Henk genoot van Bernabeu. Samen met zijn zoon zat hij in de onderste ring achter het doel waar Casillas door de benen werd getikt. Barcelona scoorde. Ibrahim Afellay gaf de voorzet. Juist Afellay!
Voor de derde keer bezocht hij in het buitenland een wedstrijd. De EK-finale van ’88 was een onvergetelijke herinnering. Hals-over-kop reisde Henk met drie vrienden af naar München. Toen Van Basten de bal over Dassayev joeg, stond Henk onder de tribune. Het was zijn beurt voor een rondje. Daarna in Marseille, WK ‘98. Oranje won van Argentinië in de kwartfinale, maar net op het moment dat Frank de Boer zijn lange pass verzond, ontfermde Henk zich over de vrouw naast hem, die door een mix van warmte en wedstrijdspanning van haar stokje was gegaan.
In de tussenliggende tijd ging Henk steevast naar PSV. Met zijn zoon bezocht hij alle thuiswedstrijden. Ooit stond hij op de Herdgang. Een nog erg jonge Afellay passeerde met een net ballen. “Dag meneer,” zei Ibi. Dezelfde Afellay zag hij hier in Bernabeu internationaal doorbreken. Het vervulde Henk met trots.
Enkele minuten later trilde zijn broekzak. ‘Schatje’ stond er op de display. Ah, natuurlijk, zijn vrouw had het thuis ook gezien. Henk drukte het toestel aan zijn oor en haastte zich naar de uitgang van het vak om zijn vrouw te kunnen horen.
“Hallo mop, mooie actie van Ibi, hè?” sprak Henk in de luwte. Haar antwoord viel weg door een mengeling van Madrileens gevloek en Catalaans gejuich. Henk stond in twee stappen weer in het vak. Stil staarde hij naar een groepje juichende Barca-spelers.
“Shit.”
Lionel Messi had net op weergaloze wijze gescoord.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten