Bij een hoekschop, diep in de tweede helft, stond de middenvelder irritant voor mijn neus te springen. We speelden een uitwedstrijd tegen UNA 5. Zij konden kampioen worden, maar wij stonden met 2-3 voor. Ineens draaide de tegenstander zich om. Hij keek me aan als Eric Gerets in zijn Standard Luik-tijd.
“Hé keeper, een vaatje bier als deze bal erin gaat.”
De hele wedstrijd was hij al opvallend aanwezig. Niet door een oogstrelende balbehandeling of het indrukwekkende aantal meters dat hij aflegde. Nee, het schrale ventje was vooral geniepig. We hadden het er in de rust al over gehad. Even op iemands tenen gaan staan na een duel, knijpen bij een corner, mekkeren om elke beslissing bij de scheidsrechter. Het leek erop dat hij te veel Eredivisie Live gekeken had.
De hoekschop na het oneerbare voorstel werd ver weggekopt door voorstopper M. Hij had de woorden van de UNA-speler ook gehoord. De jongens van het vijfde houden van een lekker glas bier, ze weten ook raad met bijdehand gedrag. We besteedden verder geen woord aan het voorval en hielden manmoedig stand.
Na afloop hinkte de speler van UNA verslagen naar het kleedlokaal. Vijf minuten daarvoor viel de bal, op onze speelhelft, tussen de irritante tegenstander en E., onze oud-commando die nu tbs’ers begeleidt. Het iele mannetje vloog twee meter door de lucht en kwam hard neer. Het leek alsof hij aangereden werd door een auto op hoge snelheid. E. maakte met zijn handen een ronde vorm, om aan te geven dat hij de bal speelde. ‘Doorgaan!’ riep de scheidsrechter.
E. heeft thuis ook Eredivisie Live.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten