Ineens heb ik genoeg van de vrijmarkt. Het derde cakeje van het meisje voor de Hema met de oranje boa en de vlaggetjes op de wang, drukt zwaar op de maag. Ook de geluidsinstallatie waaruit James Brown opnieuw schreeuwt soul te hebben (‘with a capital S’) beukt in op mijn gemoed.
Maar misschien weet ik te weinig over het leven in Marokko. Niet begrijpen dat opgroeien aan een uitloper van het Rifgebergte uit overlevingsdrang noopt tot zuinigheid. Het irriteert me als een gesluierde vrouw tussen de spullen op ons zeil voor de tweede keer grijpt naar een Dikkie Dik-prentenboek van twintig cent en probeert af te dingen. Het is het koopje van de week!
“Tien centen?” Ze houdt het boek vragend voor me.
Laf negeer ik haar blik en geef onze jongste een euro. “Hier jongen, kijk maar of je iets leuks vindt.” Ik begin de puzzels, spelletjes, videobanden, prinsessenjurken, boekjes en het geldkistje op te ruimen. Mijn gedachten dwalen af naar de voorlaatste competitieronde van morgen. Overleeft Ajax in Heerenveen? Nekt Willem II Twente? Recht Rutten de rug?
Voor de derde keer verschijnt de sluier voor ons kraampje. Ze haalt het boek uit de doos. “Tien centen?” Over haar schouder zie ik onze jongste zoon terugkeren. Hij draagt een blauw voetbalshirt. ‘Italia’ staat erop. Het azuurblauw vloekt vrolijk met zijn rossige haren.
“Pap, ga je straks mee voetballen?!” De lust spat tussen zijn sproeten door van het gezicht.
Ook de ogen van de Marokkaanse stralen als ik haar het boek voor niks geef.
Ik hou van Koninginnedag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten