In de studio keuvelden Egbers, Van Marwijk en Van Bommel alsof ze in een kring op een verjaardagsfeest zaten. Alleen het schaaltje met kaas en worst ontbrak. Dat stond bij ons in de huiskamer, naast een kommetje met mosterd. De jongens hadden er zin in, zo'n potje van Oranje.
"Kazachstan, zijn die goed, pap?" vroeg oudste.
Ik wachtte even, omdat ik net een stuk ossenworst in mijn mond propte, maar het antwoord werd al op het beeldscherm gegeven.
"Winst-plus," zei Hiddink.
"Ik ken geen enkele speler," bekende Van Bommel.
"Het wordt 6-0," voorspelde Bert van Marwijk.
Na het doelpunt van Afellay nestelde opluchting zich als een cadeau in een paardenbek, maar de sfeer daalde opnieuw toen jongste het laatste stukje kaas in zijn mond stak.
"Die was voor mij!" schreeuwde oudste. Hij wees nadrukkelijk naar zichzelf.
Jongste verstuurde enkele dodelijke blikken. "Hou je bek," beet hij zijn broer toe. Voor de zekerheid hield ie zijn hand voor zijn mond.
Na het laatste fluitsignaal vond ik het toch nodig om het even over de onverkwikkelijkheden te hebben. "Wat was dat nou, jongens, met dat kaasblokje?"
"Ik word boos als ik niet het laatste stukje krijg," zei oudste.
"Och, dat gebeurt gewoon in het heetst van de strijd," vertelde jongste. Om de boodschap kracht bij te zetten, liepen ze daarna als vrienden de trap op.
Een kwartier later kwam mijn vriendin thuis van haar late dienst.
"Wat is het hier kil," zei ze.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten