De jongens groeien hard. Hun voeten ook. In zijn prachtige zwarte kicksen knelden de tenen van jongste als fans in een overvol supportersvak. Er zat niets anders op: we meldden ons in de sportwinkel en staarden nieuwsgierig naar de wand met nieuwe voetbalschoenen. Jongste was er snel uit. Met de zelfverzekerdheid van Björn Kuipers in een Champions League-finale wees hij naar een paar met wit en veel roze. Ik huiverde. De kleuren waren een combinatie aangegaan, net zo kansloos als een één-tweetje tussen Van Persie en Huntelaar.
De meneer die ons hielp herkende mijn wanhoop. We groeiden beiden op in een tijd waarin voetbalschoenen stalen neuzen hadden en schroefnoppen meedogenloos door de zool staken. Hij probeerde hem nog te overtuigen met minder felle exemplaren, maar jongste was onvermurwbaar. "Deze zitten gewoon het lekkerst," zei ie voldaan. Probeer daar maar eens overheen te gaan.
Met glimmend nieuw schoeisel stond jongste zaterdagochtend klaar op het veld. Nog voor de aftrap tikte hij een ploegmaatje aan en wees met een gelukzalige glimlach naar zijn wondersloffen. Ik moest meteen aan Sjakie denken, de stripheld. Door een meesterlijk verbond met zijn afgedragen kicksen wist hij op spectaculaire wijze de wedstrijden van zijn schoolteam te beslissen. Even hoopte ik dat de witroze monsters aan de voeten van jongste alle ballen naar de bovenhoek zouden sturen, maar de wedstrijd ging met 0-12 verloren.
Ik had het natuurlijk kunnen weten: wonderen gebeuren alleen in een stripverhaal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten