Woede

Het was erg gezellig in de huiskamer, net voor bedtijd. Naast de geur van verse kruidkoek hing er een wolk van gepaste trots. Oudste was die dag  gehuldigd voor het kampioenschap in het dubbelspel voor jongens tot 10 jaar en we bewonderden zijn trofee die midden op tafel stond. Vooral mijn vriendin kreeg haar emoties moeilijk getemd.
"Kampioen van de tennisclub! Dat is niet ni-hiks!" riep ze. Bij de laatste lettergreep schoot haar stem een octaaf omhoog.
"Goh, je lijkt Van Peperstraten wel," zei ik, niet zonder ironie.
Ik vond het een geslaagde grap en liet enkele gierende uithalen volgen: "Hiiiiiiiiiiiiiih, hi, hi, Hiiiiiii-iiiiiih, hi, hi!" Mijn vriendin wist er wel raad mee: "Goh, je lijkt Van der Gijp wel."
Mijn incasseringsvermogen is niet groter dan de prijzenkast van RKC Waalwijk, dus met de gezelligheid was het snel gedaan.
"Kom, naar bed," bromde ik en wees met mijn vinger streng naar de trap.
In de badkamer daalde de stemming tot onder het nulpunt toen oudste zijn tandenborstel liet vallen op de tegelvloer en jongste voor de spiegel stond te treuzelen.
"Wat zit je nou met je wenkbrauwen te trekken?" vroeg ik geïrriteerd.
"Ik probeer Frank de Boer na te doen," zei ie droog.
Toen had ik er genoeg van. Dit gelamenteer verdiende een donderspeech.
"En nou opschieten of ik word boos," dreunde ik, "Phillip Cocu-boos!" 
Jongste informeerde nieuwsgierig wat er dan precies ging gebeuren, maar zijn broer had de hele situatie door.
"Niet zo veel," zei oudste bijdehand.