Als jongste en ik druk bezig zijn met een balspel naast het huis, verschijnt ineens mijn vriendin. Ze wijst trots naar het lampje met bewegingssensor boven de poort naar de achtertuin.
"Handig hè! Dan hoeven we 's avonds niet meer in het donker naar de sleutel te zoeken."
We vinden het lampje prachtig, jongste en ik, maar we hebben andere prioriteiten. Al dagen jagen we op een record. Vorige week verzon jongste een kaatsspel voor twee personen: om en om moet de bal met voet, knie of hoofd tegen de muur gespeeld worden, waarbij de bal maar één keer mag stuiteren. De teller staat voorlopig op het respectabele aantal van 79, maar dat kan scherper. Van de week werd een prachtige serie op 70 afgebroken, doordat de bal in een regenplas doodviel en gisteren wist de buurvrouw met een tas vol boodschappen aan het stuur de inrit op te fietsen op het moment dat ik de bal voor de 75e keer op mijn voet had.
Ook deze keer zijn we keurig op weg. Beheerst sturen jongste en ik de bal om beurten terug naar de muur. 38, ....39, ....40. Spelenderwijs schaven we aan onze techniek. 53, .... 54, .... 55. De stuit kent voor ons steeds minder geheimen. 66, .... 67, .....68. Volledig in balans sturen we aan op recordhoogte. 71, ... 72.
De spanning stijgt.
Op 76 zie ik in mijn ooghoek een gedaante opdoemen. Ineens staat er een man met een regenjas en een zijscheiding naast me. In zijn hand rust een bijbel: een getuige van Jehova.
"Wij komen het licht brengen, waar duisternis heerst," zegt hij vroom.
Ik verstuur prompt een onhandige pass voor het 77e punt. Jongste moet alle zeilen bijzetten. Hij rent naar de poort en weet zijn voet nog net onder de bal te krijgen, maar zijn schot gaat loodrecht omhoog en neemt in zijn vlucht het lampje met de bewegingssensor mee. Met een harde klap valt het in drie stukken op de stenen. Geen record en in het pikkedonker weer zoeken naar de juiste sleutel.
"Dan kom vannacht maar eens terug," zeg ik tegen de regenjas.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten