Koorknaapje

We besloten er nog eens lekker in te knallen, de laatste carnavalsavond. De dorpskroeg, tot het uiterste hoekje versierd met serpentines en felgekleurde maskers, lonkte als een oceaanspiegel op een warme zomerdag. Met B. en L., feestvrienden van het eerste uur, doken we er als de familie Jongejans in. Met salto en hele schroef. Langdurig bleven we onder.
Ik herinner me vaag een danspartij met een Zeeuws meisje dat steeds lachte als een paard en een felle discussie met twee als Nick en Simon verklede stucadoors over wie nu eigenlijk het beste zong, Nick of Simon.
Het was ver na het middernachtelijk uur toen L. begon over de tattooshop. Theo Janssen was gestopt met voetballen en dat verdiende een ode. De alcohol borrelde als kwik door mijn aderen, maar ik hing aan L.'s lippen. Theo Janssen, de speler die de koffiejuffrouw hard in de billen kneep en met het gezicht van een koorknaapje naar Mike Havenaar wees als ze verontwaardigd achterom keek, gestopt met voetballen? Ik wist dat hij al maanden loom in de bank hing voor een aflevering van Temptation Island, met een peuk in de mond en een glas Grolsch bij de hand, maar Theo nooit meer op de velden?
B. en ik, we stemden luidruchtig in met L.'s voorstel. Lallend meldden we ons in de shop op de hoek van de Laurierstraat. Ik hoor B. nog schreeuwen terwijl we over de drempel strompelden:
"Theo forever!"
Vanmorgen ontwaakte ik samen met Theo langzaam uit een diepe coma. Met pretoogjes en ongeschoren wangen vond ik hem terug op mijn bovenarm. Theo 4ever stond er in hoofdletters boven. Toch is onze ode aan Theo Janssen, de laatste voetballer met de katapult in zijn achterzak, niet geheel geslaagd. B. appte dat hij wakker werd met de zanger van Right Said Fred op zijn schouder en zojuist hing L. aan de lijn. Furieus. Zijn meisje ook.
"Wat doet Maarten van Rossem op jouw kont?" had ze gevraagd.