Inhaalrace

"Wat heeft PSV gedaan?" vraagt jongste als hij met verwarde haren onze slaapkamer binnenwandelt. Zijn voorkeur voor de Eindhovenaren heeft zich als een koekoeksei in ons huis genesteld.
"3-1 gewonnen," zeg ik slaapdronken.
"Heeft Roewies gescoord?"
Ik knik. Met gebalde vuisten draait jongste zich om en daalt de trap af. Ik weet wat dat betekent. Zuchtend schuif ik mijn benen onder de dekens uit en kleed me aan. In de huiskamer zie ik jongste voor het televisiescherm met teletekst 819 zitten. Ik loop recht in zijn val.
"PSV staat nu tweede, pap."
"Hmhmm."
"Het scheelt nog 6 punten."
"Als Ajax nog drie keer gelijk speelt, staat PSV bovenaan."
"Hmhmm," mompel ik nogmaals. Jongste raakt een zenuw. Hij doet er goed aan nu te stoppen.
"Denk je dat Ajax wint van RKC, zonder Siem de Jong?" Het is vooral de kalmte in zijn stem die me verontrust. Meteen schakelt hij de tv van teletekst naar Nederland 3: Buurman en Buurman.
That's it.
Ik laat me mijn zondagochtend met Engels voetbal niet afnemen. Zeker niet door een PSV-boertje met herwonnen zelfvertrouwen. Geïrriteerd gris ik de afstandsbediening uit zijn  hand en stuur hem naar boven. Met de glimlach van de marathonloper die weet dat ie de koploper op het laatste rechte eind gaat passeren, verdwijnt ie op de trap.
"Ga je moeder maar pesten," roep ik hem na.