De overvloedige zonnestralen leidden snel tot een goed voorstel: een buurtbarbecue. Terwijl de worstjes en de speklappen sudderden en de vrouwen in de keuken de salades verzorgden, hielden de mannen zich bezig met datgene waar mannen zich doorgaans mee bezig houden: voetbal, vrouwen en buitenlands voetbal.
Na de escapades van Pellè en de kansloze missie van Oranje, midweeks in Frankrijk, ging het gesprek al snel over Manolev. Stanislas Manolev, de back van PSV. De vriend van Gijp. De Bulgaar die gaat voetballen voor Kuban Krasnodar. De verdediger die een onbedwingbare drang naar voren koppelt aan een feilloos vermogen om de bal uiteindelijk achter de goal of over de zijlijn te plaatsen.
"Eigenlijk heeft iedereen wel een Manolev in de buurt," zei de man die het stokbrood sneed.
"Ja, een overijverige neef die spontaan aanbiedt om mee te helpen verhuizen en vervolgens het antieke kastje van oma uit zijn handen laat glippen," zei de buurman die ritmisch door de satésaus roerde.
"Of de vriend die na uren kokkerellen de borden met gambi's op tafel zet en er vervolgens hartstochtelijk overheen niest," voegde ik eraan toe.
Net op dat moment kwamen onze vrouwen met verrukkelijke saladekommen de tuin in. De overbuurman, ook een overijverig type, vond het tijd voor de openingsspeech. Een beetje onbeholpen stond hij op waardoor zijn Hartman tuinstoel tegen het barbecuerooster stootte. Onze lapjes rolden pardoes tussen de rododendron. Iets wat veelbelovend in de achtertuin begon, stierf in schoonheid. We keken naar de overbuurman die verontschuldigend met zijn mouw het zand van de worsten veegde. We dachten allemaal hetzelfde:
"Manolev!"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten