Stijlbreuk

In de categorie 'opvallende verschijningen' scoorde Barry Hulshoff gisterenavond in de Arena veel punten. Het zat hem vooral in het kapsel. De haren van Barry zaten als een versleten douchegordijn aan zijn achterhoofd. Hij zou zo aan kunnen schuiven bij de Rolling Stones. Ineens zag je het helder voor je, de oude voorstopper die met een shaggie in de mondhoek een riff uit zijn gitaar slaat, Jagger ernaast met de microfoonstandaard tussen zijn benen. 
Het haar van Hulshoff viel extra op doordat Co Adriaanse naast hem zat. Co is niet zo van de brown sugar. Adriaanse is meer een type voor James Last, twintig sfeermelodieën voor bij het knisperend haardvuur.
Graag had ik op het stoeltje van Co iemand anders gezien. Ed de Goey bijvoorbeeld, met zonnebril en een ZZ Topbaard. Een volledig overwoekerde kin door twintig jaren eenzaamheid. Aan de andere kant van Hulshoff zou ik dan Berry van Aerle willen als Art Garfunkel-lookalike. Met zo'n half afgefikte pruik op zijn kruin. En plateauzolen.
Dat zou een mooi plaatje wezen: nu eens niet de oud-voetballer die net als verlopen trainer ontslagen is en met een te jonge vriendin in de Arena zit, maar drie oude rockers op een rij met scheuren in hun broek. 
Een bekend platenlabel pikt ze op. Hun nieuwe cd 'Crazy soccerrock' breekt alle verkooprecords. In een afgeladen Paradiso wordt de gouden plaat het podium opgedragen. Barry Hulshoff is ontroerd. Siem de Jong mag de prijs uitreiken.