Clubliefde

Tot diep in Frankrijk laat de transferperiode zijn sporen na. "Ik ben Barcelona," zegt jongste als we op het harde gras tegenover elkaar staan voor een nieuw partijtje één tegen één. "David Villa," zegt hij erachteraan, naast Messi is dat zijn favoriet.
"Die speelt niet meer voor Barcelona, hij zit nu bij Atletico," zeg ik voorzichtig. 
Op het voorhoofd van jongste danst een wenkbrauw. "Hoezo?"
"Daar kan hij meer geld verdienen, denk ik."
Een kinderziel is flexibel, snel schakelt hij door.
"Dan kies ik PSV. Ik ben Lens!" Hij gooit de bal hoog op om te beginnen.
"Eh, die zit nu in Rusland..." De bal stuitert enkele keren zonder beroering.
"Dan ben ik Mertens."
"Naar Napoli." 
"Kevin Strootman, dan."
"Staat met één been in Rome."
"Toivonen?" Met elke nieuwe keuze daalt zijn enthousiasme een octaaf.
"Ola Toivonen is klaar bij PSV, hij wil naar Engeland."
Jongste zakt moedeloos in kleermakerszit. Zijn kin rust op beide handen. Het is hem even te veel. Trouw is in zijn kinderwereld een groot goed. Hij gelooft nog in het sprookje van Peter Pan. Mickey hoort bij Minnie. Meneer Aart zal Sesamstraat nooit verlaten. De schaamteloze partnerruil van voetballers in de zomer schaaft aan zijn ankers. Het schuift jongste op richting de grote mensenwereld.
Ineens heft hij het hoofd. "Wijnaldum?" vraagt hij. Hij is op zijn hoede.
"Dat is nog steeds een PSV'er," zeg ik met overtuiging.
Jongste veegt met de rug van zijn hand over het voorhoofd. Energiek komt hij in de benen en rent naar de bal die tegen een struik ligt te wachten. Als Georgino Wijnaldum dribbelt hij op me af. 
Waarschijnlijk speelt de Rotterdammer over een jaar bij Leverkusen, Sampdoria of Swansea. Nog tijd zat om hem dat te vertellen.