Pep

De nieuwe coach van Bayern München is gearriveerd. Ik zag een foto van de persconferentie; Guardiola aan een tafeltje, in de flanken gesteund door Karl-Heinz Rummenigge en Ulli Hoeness. Prachtige plaat, ik heb er een uur naar zitten staren. Alsof ik voor de lunch een blik Frankfurter Bockwursten opentrok en er een chorizoworst tussen vond.
De namen alleen al. Guardiola. Je ziet een glinsterende kreeft in de bocht van een rivier. Langzaam meandert het water door de Sierra Nevada. De zon valt landerig op een veranda, iemand dut weg in de hangmat. 
Rummenigge klinkt naar een fabriekshal in een buitenwijk van Düsseldorf. Ze maken wasmachines. Binnen galmt het geluid van hamers op koud staal. Er wordt gezweet. Hoeness is er de metaalarbeider die na 42 trouwe dienstjaren een zilveren horloge krijgt. Nooit kwam hij te laat.
"Super gemacht, Ulli!"
De foto vertelde nog veel meer. De clubdirecteuren glommen als bolides uit de BMW 5 serie. Het kampioenschap, de DFB-pokal, de Champions League; het spatte uit hun ogen. De angstige blik van de nieuwe trainer daartussenin, het voorspelde niet veel goeds. Ik vrees inmiddels voor Guardiola. Een Spanjaard houdt niet van gepaneerde schnitzels met Sauerkraut. Het onberispelijke trainersblazoen krijgt vetvlekken. 
In de winterstop gaan we een nieuwe foto zien. Na een stroeve start in de Bundesliga en verlies in Europa tegen Sociedad en Bratislava, likt Bayern München de wonden in het verre oosten. Op een strand in Maleisië voetvolleyt Guardiola met Dante en Javier Martinez. Het is snikheet, het zand schroeit de voetzolen. Onder een palmboom schuilt Rummenigge. Naast hem zit Hoeness, met roodverbrande nek. De trotse blik, de successen; alles lijkt verdwenen. Zijn lippen staan in een rare krul. Iedereen ziet de krachtterm uit zijn mond ontsnappen: "Verdammt!"