We waren er nog lang niet, maar op de achterbank vermaakte oudste zich met het Donald Duck Vakantieboek. Met de tong tussen zijn lippen vulde hij de puzzels in. Jongste had andere prioriteiten.
"Mama, heb je mijn voetbalschoenen meegenomen?" Zijn moeder stelde hem gerust; ze zaten tussen wandelschoenen en teenslippers in de koffer.
Bij aankomst op de camping werd als eerste het sportveldje geïnspecteerd. Een strook met dor gras, hard als staalborstel, twee ijzeren goaltjes met gaten in de netten en aan de randen stond het onkruid hoog. We waren gearriveerd in Frankrijk.
Jongste legde de bal klaar toen we beiden voor een goaltje stonden.
"Ik ben Clasie," zei hij met bravoure. "Eh, dan ben ik Pellè," antwoordde ik. Mijn buik kon wel een beetje sex-appeal gebruiken.
Na een paar minuten wipte jongste handig de bal op en joeg hem in het kruis. Met gespreide armen sprintte hij terug naar eigen helft. Diep in de Dordogne rende jongste voor een paar seconden door een kolkende Kuip. Hij spéélde niet langer de Feyenoord-middenvelder, hij wás Jordy Clasie.
Mijn antwoord mocht er wezen.
Na een hoog opstuiterende bal volleerde ik richting doel. Net op dat moment liep Cécile, de blondine van de receptie, achterlangs. Haar zomerjurkje danste luchtig om de heupen. Ze streek een lok achter een oor, zoals alleen vrouwen dat kunnen. Via de verroeste paal sloeg de volley binnen. Cécile reageerde met een glimlach, een ogenblik keek ze me diep in de ogen. Net lang genoeg. Voor even was ik geen voetbalvader op een borstelig Frans veld, bliksemflitsen joegen door mijn lichaam, de sensatie van een zwoele Italiaan. Ik was Pellè.
De snelle tegenaanval leidde tot een uithaal van jongste. Ten Napel zou zeggen: "verwoestend!" Het schot raakte vol mijn slaap, de bril tuimelde lullig op de grond.
Toen was het weer voorbij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten