Dani Alves, Pirlo, Xavi en Fred deden hun stinkende best. Neymar drukte nadrukkelijk zijn neus aan het raam van de wereld. Toch pasten de wedstrijden die zij voor de Confederations Cup speelden naadloos in het rijtje van de KNVB-beker, de Europa League en de John-van-Loen-trofee; het deed er allemaal weinig toe. Eigenlijk kwam het enigste wapenfeit van Romario.
Voor de camera's van de internationale tv-zenders toonde Romario, inmiddels politiek actief, zijn sociale bewogenheid door zich te scharen achter zijn landgenoten die bij de WK-stadions voor betere huisvesting, scholen en ziekenhuizen demonstreerden. Opmerkelijk: een voormalig wereldvoetballer van het jaar als barmhartig hoeder van de armen.
Vele jaren terug stonden we samen op één veld. Ik als doelman van mijn jubilerende amateurclub, Romario als spits van PSV. Zijn reputatie was bekend; hij schuurde die dagen in de Danssalon onnavolgbaar tegen menig vrouwenlichaam. In een confrontatie met houterige metselaars, bankmedewerkers en postbodes had hij minder trek.
Mij maakte Romario's landerigheid niet uit, ik verheugde me op het banket na afloop. Van hem wilde ik horen hoe dat nu werkte, met de vrouwen en zo. Met natte haren haastte ik me naar de kantine. John Bosman, Michel Boerebach, coach Bobby Robson, zij allen schoven gezellig aan. Hun superspits was echter nergens te bekennen. Iemand wees naar het parkeerterrein. Daar zat ie, moederziel alleen in de spelersbus. Het bruine hoofd keek zoekend om zich heen. Het was net alsof hij iets zocht. Nu pas begrijp ik wat hij daar deed. Romario moest zijn betere ik nog vinden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten