Bojan

Frank de Boer is er heel content mee, maar een rechterspits met een naam die klinkt als voetstappen op een grindpad; dat is even wennen. In verre uitwaaiers van Oost-Europa doen ze er niet moeilijk over, dat opstapelen van medeklinkers. Landen waar vrouwen met een korte ademstoot 'grnstuvocń' mompelen als ze een blikopener zoeken. Een ei, een eenvoudig woord toch, heet er 'kstándusj'. Donkere oorden met vreemde klanken.
Bij Studio Sport had Schut er weinig moeite mee.
"Ajax huurt Krkic voor één seizoen van Barcelona."
Schut had blijkbaar geoefend. Inmiddels ben ik er ook mee begonnen. Het begon 's morgens voor de spiegel. Mijn huig scheurde al bij de eerste aanspanning en vanuit de onderbuik borrelden grotgalmen omhoog die als distels tegen mijn gehemelte schuurden. Dat beloofde weinig goeds. 
Daarna, toen ik in de Hema de naam als een mantra voor me uit prevelde, vroeg het meisje van de kassa of ik hoestpastilles nodig had. In het park, op een bankje, keek de stadswacht rond of hij ergens een kalkoen zag.
Maar de aanhouder wint, je moet wat als er straks gevraagd wordt wie de bal fraai over Esteban stiftte. In de buurtsuper oefende ik bij het zuivelvak, ik spak de naam talloze keren uit tijdens het strijken van de bonte was. Pas laat in de middag, in de wachtkamer van de tandarts, had ik 'm te pakken.
"Krkic, Krkic, Krkic," riep ik triomfantelijk toen ik aan de beurt was. Henry Schut kon er een puntje aan zuigen. Alsof ik was opgegroeid in het oosten van Europa. "Krkic," zei ik nog een keer. Ik voelde het ook aan mijn tred. Ik liep als een handige jongen uit een buitenwijk van Krakau de behandelkamer binnen. De assistente zag het ook. Haar ogen lichtten op toen de naam weer van mijn tong rolde. Uitnodigend keek ze me aan. Nog voordat het gaatje in mijn kies gevuld werd, stelde ze de vraag. Of ik haar nieuwe keuken wilde stucen.