De krant. Ik lees dat Bauke Mollema hard op weg is naar het podium in de Tour. De koppen zijn helder: Mollema is een atleet gebouwd op stroopwafels en Maasdammer kaas. Melk is zijn motor op de flanken van de Mont Ventoux. Moeder Mollema meldt dat Bauke als baby in een pot met Wieger Ketellapper is gevallen. De lachsalvo's na het cabaret van Boogerd en Armstrong galmen nog na, maar we staan al weer met TI-Raleigh shirtjes en Rabobankpetjes in een file richting Parijs. De Champs Elysees is van ons! De woorden glenbuterol en amfetamine hebben als lemmingen vaste grond verlaten.
"Papa, ga je mee voetballen?"
Oudste trekt me uit het ochtendnieuws. Opvallend. Hij vulde de dagen tot dusverre bij de tafeltennistafel. Geweldige battles met knapen uit Utrecht en Serooskerke, een tweeling uit Kaatsheuvel. Tussendoor een fraaie duik of een bommetje in het zwembad. Vanuit zijn ooghoek loeren naar Lisanne, de leuke dochter van de campingbaas. Of ze de spetters wel gezien had.
"Natuurlijk gaan we voetballen, jongen!"
Met zijn drieën gaan we naar het veldje. De strijd op het dorre gras is hard. Oudste met zijn broer tegen mij. Na een intensief half uur en de stand 7-6 in het voordeel van de jongens, staat Lisanne ineens langs de lijn. Ze houdt twee tafeltennisbatjes omhoog. Of ie mee gaat naar de tafeltennistafel. De vogel is meteen gevlogen. Met gehalveerde tegenstand trek ik de partij alsnog naar me toe: 7-15.
Krachtvoer in de Ronde van Frankrijk, belchinezen in vak C, Lisanne met haar tafeltennisplankjes; matchfixing woekert werkelijk overal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten