Gisteren liepen mijn vriendin en ik hand in hand over het strandje. Het strandje van toen. We hadden geen aandacht voor de ijskarren met schreeuwende kinderen, we negeerden de badgasten en de surfers alsof ze er niet waren. We liepen, als twee verliefde pubers, door naar het verlaten gedeelte voorbij paal 16.
Ons plekje.
Lang geleden, toen de hunkering naar elkaars vlees de poriën uitkroop, kon een zwoele zomeravond op deze plek maar op één manier eindigen: met sex on the beach. Het bruisen van de branding, het mos op de rotsen, de sensatie van de zeehond die met zijn snorharen nieuwsgierig mijn billen kietelden; het mocht eeuwig duren. De herinneringen prikkelden ook mijn vriendin. "Hé lekker ding, als we nu 'ns....?"
Om kort te gaan; we hadden het niet moeten doen. Mijn benen plakten vies aan het zeewier, de zeemeeuwen tetterden in mijn oor en het getij kwam veel te snel. Met natte enkels moesten we onze liefdeskadans onderbreken.
's Avonds, in de eigen slaapkamer, maakten we het karwei af. Het vertrouwde matras, het genot van het briesje door het openstaande raam, mijn vriendin die zacht ademend tegen me in slaap zakte. Als een man die het voor elkaar heeft zapte ik nog even naar Nederland 3 voor Studio Voetbal. Van Gelder begon over Mertens en Van Ginkel.
En over Ji Sung Park.
De Koreaan wil net als Heurelho Gomes dolgraag terug naar PSV. De club waar ze met Van Bommel, Alex en Afellay successen vierden. Dat warme Eindhovense hoekje met dat gezellige stadion waar de mensen jaren geleden juichten als Park over het middenveld zoemde en Gomes met zijn hoofd boven de lat uitsprong. Het voelde alsof zeehonden met snorharen hun billen kietelden.
Park en Gomes hebben het nog niet door: het wordt nooit meer als toen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten