Snack

Deze week stond ik in de buurt van het Leidscheplein in de FEBO. Ineens liep Theo Janssen binnen. Foute boel, dacht ik, knabbelend aan mijn kipkrokantje. Gooit ie eindelijk weer zijn goddelijke steekpassjes uit die afgetrainde heupen, begeeft ie zich in de eerste de beste broedplaats voor overtollig vet. Mijn wantrouwen bleek ongegrond, Theo bestelde een spa blauw.
Verdomd als het niet waar is, op het moment dat Janssen zijn flesje afrekende bij de Nigeriaan achter het loket, huppelde Dries Mertens vrolijk de friettent binnen.
"Hey Theo!" De kleine Belg liep meteen door naar de muur met de kroketten.
"Mertens? Wat doe jij hier in Amsterdam?" vroeg Janssen.
Dries trok een vakje open en haalde er een kroket uit. De rook kwam er vanaf.
"Nee, ik kom net van een specialist hier verderop. Hij heeft mijn bovengebit in orde gemaakt. Je weet wel, na die botsing met die keeper." Met een vinger krulde hij zijn bovenlip omhoog. Janssen keek bewonderend naar de gereviseerde tandenrij.
"Mooi man! Is dat gebeurd tijdens die, eh… kampioenswedstrijd?"
"Kampioenswedstrijd? Nee, in de finale om de beker."
"Beker? Welke beker?"
"De KNVB-beker, vorige week tegen Heracles." Nietsvermoedend zette Mertens zijn nieuwe voortanden in de kroket. "Maar wat doe jij hier, Theo?"
Theo Janssen maakte een stap naar de uitgang en wees naar het grote plein buiten.
"Ik kom de zaak hier een beetje verkennen. Over een paar weken gaan we hier een feestje bouwen," zei hij ondeugend, terwijl Mertens wild de hitte van de goulash uit zijn mond blies.
“Kom je ook?” vroeg de Ajacied nog, voordat hij Mertens op de schouder sloeg en de FEBO verliet. Hij deelt weer tikken uit, zag ik, zowel binnen de lijnen als erbuiten.
Theo Janssen is weer de oude.