Op het verkeerde been

Schichtig kijk ik om me heen. Ik sta voor het snackloket in de voetbalkantine van Reusel Sport. Ook wel Het rovershol genoemd. Via de ingang zie ik ze binnenschuifelen, de woestelingen. Ze schreeuwen rauwe kreten, bolle buiken dansen boven hun stevige kuiten die net nog zonder genade over de velden schaafden. In hun blik zie ik dorst en honger. Goed opletten nu, één moment van onachtzaamheid en ik heb een rochel in mijn nek.
Ik wend mijn blik af naar de jonge vrouw van de snackhoek. Strak in de spijkerbroek, open gezicht, scherp décolletee. Vragend kijkt ze me aan. Gehaast glijden mijn ogen over de lijst: broodje kroket, kaassoufflé, tosti, stokbroodje Toscaanse Tonijnsalade.
“Eh, een stokbroodje Toscaanse tonijnsalade graag,” zeg ik hakkelend.
Ze verdwijnt naar de keuken. Stokbroodje Toscaanse tonijnsalade? Zit ik hier in brasserie Chez Hubèrt, voor uw heerlijke lunch in een bedje van culinaire hartelijkheid? Ik kijk om me heen, daar staan ze, aan de bar, wild vegen ze het schuim van hun baardstoppels. Niet echt de omgeving voor een Italiaanse delicatesse.
In de keuken is de brunette bezig met mijn lekkernij. Tonijn uit Toscane. In gedachte zie ik de haven van Livorno. Gianluigi, al veertig jaar visser op de Ligurische zee, leegt zijn netten op de wal. Hij fluit. Met zijn arm uit het portier van zijn busje rijdt hij zijn handelswaar naar de vismarkt, de zon brandt fel, cipressen versieren de heuvels.
De jonge vrouw verschijnt weer voor het loket. Ze zet het stokbroodje voor me neer. Mooi gegarneerd met groene sla en uitjes. Het water loopt me door de mond.
“Eh, hoe krijgen jullie dat eigenlijk hier,” vraag ik bedeesd, “ik bedoel die tonijn uit Toscane?”
Met een harde, krakende stem, als van een wijf op de vismarkt, zet ze me met beide benen terug op de grond.
“Gewoon, uit een blikske van de Albert Heijn, hoezo?” Haar boezem is ineens een stuk minder spannend. Teleurgesteld zet ik mijn tanden in het broodje vis. Toch weer een rochel in mijn nek.