Ik houd de poster verticaal voor me. Lange manen in zijscheiding langs het gezicht. Een oranje katoenen trui met lange mouwen, géén strepen. Een gekreukt kort, wit broekje. Oranje sokken en de onvermijdelijke zwarte Puma's.
"Wie is dat, papa?" hoor ik naast me.
"Dat is Johan Cruijff, jongen. Eén van de besten ooit."
Samen kijken we naar de plaat die deze week de binnenkant van de Voetbal International sierde. Cruijff wordt over een paar dagen 65 jaar en het tijdschrift pakt uit met 34 bladzijden die er geen misverstand over laten bestaan: JC gaf Nederland een eigen identiteit.
Ik praat onze zoon bij over de carrière van Neerlands beste speler en besluit het lot een handje te helpen. "Wil je de poster misschien op je kamer?" Hij knikt plechtig, alsof hij me belooft nooit meer een koekje uit de trommel te pikken.
Een uurtje later breng ik de jongens naar bed. Als ik met oudste uit de badkamer kom, zie ik jongste in zijn kamer voor de poster staan. Hij staart naar Cruijff. Ik ga naast hem staan, hij kijkt met pretoogjes naar me op. Ik verwacht een vraag over de lob tegen ADO, over waarom we er toch nog intuinden in '74, over het seizoen bij Feyenoord desnoods. Maar zijn vingertje wijst naar het hoofd. "Die Kruijs moet naar de kapper!" kraait jongste uit.
Okay, er is nog een lange weg te gaan, maar het is een begin.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten