Rimpels

Aan de keukentafel las ik vanmorgen in de Voetbal International een interview met de grootste Nederlandse voetballer ooit. Er stond een grote foto bij.
"Wie is dat?" vroeg oudste, op weg naar een beschuitje.
"Johan Cruijff."
Mijn antwoord deed oudste weinig. In zijn hoofd gingen geen luikjes open met beelden van de onmogelijke boogbal tegen Piot, het lobje over Metgod of slow-motionbeelden vanaf de zijlijn in Nou Camp met op de achtergrond een melancholiek strijkkwartet van Strawinsky. Plichtmatig, als een oude treinconducteur op het perron, smeerde hij boter op zijn beschuit.
Het was tijd voor onderricht. 
Ik legde oudste uit dat Johan Cruijff vroeger enorm goed kon voetballen bij Ajax, Barcelona en het Nederlands elftal, dat hij de Messi van zijn tijd was en dat hij het nu als zijn levenswerk beschouwde om Ajax via eigen talenten weer terug te laten keren naar de top.
"Hé, dat is Cruijff!" zei mijn vriendin. Ze meldde zich met jongste aan de ontbijttafel. Geïnteresseerd keek ze over mijn schouder.
"Goh, hij heeft wel veel rimpels."
De ouderdomsverschijnselen van Cruijff hielden jongste niet zo bezig. Terwijl hij de peperkoek uit de kast pakte, informeerde hij wat Ajax gisterenavond gedaan had tegen Barcelona. De agenda van de Champions League zit scherper in zijn hoofd dan de tafel van 4.
"0-2 verloren. Twee goals van Messi."
Met in zijn mondhoek een hap beschuit, koppelde oudste de uitslag van de wedstrijd in de Arena naadloos aan mijn verhandeling over de Grootse Nederlandse Voetballer Ooit.
"0-2? Dat levert die Kruif weer een rimpel op," zei ie droog.