Roelof

Voetbal is een mooie sport, die je op vele manieren kunt beleven. Lang geleden, toen Rita Corita de Nederlandse tv veroverde en iedereen verwachtte dat de tijden van Ard Schenk nooit meer verbeterd zouden worden, begon ik als schril voetballertje in een pupillenteam. Daarna stond ik jaren in het doel en vulde ik opengevallen baantjes in als leider, knipper en plakker van het clubblad, coach, shirtjeswasser en assistent-trainer. Eigenlijk dacht ik dat alles afgevinkt was; de bal kende voor mij geen geheimen meer.
Tot afgelopen zaterdag.
Het team van jongste was al lang klaar met de warming-up, er werd al angstvallig over de schouders naar de kleedlokalen gekeken, toen leider L. naar me toekwam en me diep in de ogen keek.
"De scheidsrechter is er niet. Wil jij fluiten?"
Een lange rij beelden, die begon met woedende ouders en die eindigde met een politie-escorte waarmee ik het sportpark verliet, flitste door mijn hoofd.
"Eh,..., ja, .... eh, ... nee, ik?Hoezo?" stamelde ik als een debutant.
"Ik denk dat jij dat heel goed kunt." 
Doordat L. genadeloos mijn weakspot wist te vinden, stond ik een ogenblik later op de middenstip met een fluit in mijn mond. Daar holde ik, tussen een kudde 7- en 8-jarigen op mijn zondagse schoenen de bal achterna. Ik zat meteen in mijn rol. Resoluut besloot ik wie er mocht ingooien en waar de voordeelregel toegepast moest worden. Terwijl ik onderwijl snotneuzen schoonveegde, links en rechts schoenen strikte en een backje bemoedigend toesprak nadat hij in eigen doel mikte, voelde ik de Luinge in mij omhoog borrelen. Zo stapte ik na afloop ook van het veld, als een verwaande mastodont die de complimentjes van de ouders ontving als kaarsjes op een bruidstaart.
Mijn euforie was van korte duur.
"Je hebt de was verknald," zei mijn vriendin toen ik thuiskwam. Boos hield ze het rode bloesje voor mijn neus dat ik bij de witte was had gestopt. Toen ik daarna aan tafel haar glas melk omstootte, kon ik meteen vertrekken.
Twee keer geel is rood, vond ze.