Nu zelfs Oranje zich gaat ingraven rondom het eigen strafschopgebied, kun je het op je vingers natellen: veel voetbalplezier gaat dit WK niet opleveren. Honduras tegen Zwitserland, de Colombianen ploeterend tegen Japan; de groei observeren van een jong kastanjeboompje is waarschijnlijk net zo opwindend. We zullen het moeten hebben van het randgebeuren.
Daar valt gelukkig nog veel te halen.
Die snor van Vicente del Bosque, daar kan ik me enorm op verheugen. Niets hangt troostelozer dan het grijze tapijtje onder de neus van de Spaanse bondscoach. Xavi en Iniesta tikken het Nederlands elftal helemaal dol, maar Del Bosque staat aan de zijlijn alsof hij wordt geteisterd door een rampzalige combinatie van plasdrang en nierstenen.
Die wezenloze blik van Özil, daar kijk ik naar uit. De wapperende haren van Georgios Samaras op jacht naar een Grieks doelpunt, iets duivels van Luis Suarez en misschien wel het mooiste van alles: de baard van Andrea Pirlo.
Het hoofd van Pirlo close in beeld, als hij net met het buitenkantje Balotelli vrij voor de keeper heeft gezet, meer heb ik deze zomer niet nodig. De blik in de ogen, de diepe groeven. Andrea Pirlo leidt af van naderend onweer. De spelmaker van Italië laat je vergeten dat de ijskappen smelten en dat het bestuur van de FIFA rotter is dan een kasteelvloer met boktor.
Volgens de overlevering is Pirlo geboren in de vijfde maand van 1979. Dat zou hem nu 35 jaar maken. Het kan niet anders dat Pirlo veel verder terug gaat. Zo'n voetballer moet uit een tijd stammen waarin schoonheid vanzelfsprekend was, een periode waarin een briljante oplossing voor een probleem als alledaags werd beschouwd. Het moet haast wel, Pirlo is geschapen in een atelier in Florence, ergens in de 16e eeuw.
Geboetseerd door Michelangelo.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten