In volle glorie

Met de jongens keek ik naar de eerste helft van de oefeninterland tegen Ecuador. Het bleef niet zonder gevolgen.
"Ga je mee voetballen?" vroeg jongste zondagmorgen in zijn replica-shirt van het Nederlands elftal. In zijn ogen stond het met hoofdletters geschreven: inspiratie.
Op het veldje was jongste uitstekend op dreef. De gehele interland kwam voorbij. Hij schreeuwde als Memphis Depay na een gemiste kans en kermde van de pijn als Janmaat na een tik op zijn enkel. In dit geweld kon ik niet achterblijven. Er kwam een hoge pass. In een flits ging het door me heen, de Van Persie-variant tegen Ecuador. Geconcentreerd controleerde ik de bal op mijn borst. Dit ging mijn moment worden. Ik zou jongste eens leren hoe je dat doet, een interland naspelen. Langzaam daalde de bal naar mijn verwoestende linker. De omgeving verstarde, alles leek zich te voltrekken in slow-motion. Ik zette mijn lichaam in de juiste stand, keek naar de bovenhoek, daar zou mijn actie in volle glorie belanden. De bal was nu ter hoogte van mijn navel, mijn linkervoet ging dreigend naar achteren. Ik haalde uit, zoals ik nog nooit uitgehaald had. Vol.
Doordat ik alleen maar lucht raakte, buitelde ik voorover in het zand. De bal eindigde na drie lullige stuitjes in een vlierbessenstruik. Haastig zocht ik naar een gat in de grond om in weg te kruipen. Op de achtergrond hoorde ik  jongste naderen. Hij boog zich over me heen.
"Niks gekneusd, pap?" vroeg ie bezorgd.
Langzaam tilde ik mijn hoofd op. In mijn mond voelde ik een graspol.
"Ja, mijn zelfvertrouwen," zei ik.